Gonza M. Fontán (ella)
O 28 de xuño lembramos Stonewall, agradecemos ás mulleres trans, lesbianas, traballadoras sexuais e racializadas. O 28 de xuño lembramos unha revolta. Unha revolta que tivo lugar nunha discoteca. Nunha discoteca porque unha discoteca podía ser un lugar seguro, de reunión… Porque nas discotecas tamén tecemos lazos (e os rompemos).
A miña primeira manifestación do orgullo foi en Vigo no ano 2015. Levaba fóra do armario familiar un mes e medio. Levaba dando a chapa e manifestándome a favor dos dereitos LGTB uns cantos anos, porque a sorte quixo que tivese unha irmá maior que se non marcaba o camiño, prendía a lumbre para ver os posibles. Lembro de camiño á manifestación, coa bandeira agardando no bolso a chegar o cruce de Urzaiz e Vía Norte e lucila de capa, unha sensación de nervios, de alegría infantil, de complicidade entre as persoas que alí estabamos e non nos coñeciamos de nada. Lembro a emoción pura e dura de ver a rúa chea de xente coma min, parecida a min ou irmandadas comigo por un sentimento recíproco e palpable; a sensación de que podería pasar calqueira cousa e estaría a salvo, pois aqueles estrañes que me arrodeaban se convertirían rapidamente nes meus aliades.
É ben certo que o movemento queer evolucionou, como tamén o fixen eu, e que a miña lembranza desta manifestación pode estar edulcorada e romantizada polo paso do tempo e pola importancia que tivo pra min ese primeiro contacto coa visibilidade máis absoluta (a de que un des teus avoes poda atoparche de fondo nunha fotografía entre as páxinas do xornal do día seguinte). Lembro ir a esa manifestación arrodeada de amigas, quedar sen voz e non deixar de pegar berridos. Lembro as bandeiras recén agasalladas por xente cercana xa postas, con algo de apuro, cinco minutos antes, e empezar a andar. Sinto que hoxe chego a cada novo lugar por ese camiño, que levo dende entón dando pasos ata onde estou: todos os espazos que conquistei conducen de volta ó cruce de Urzaiz e Vía Norte.
Lembro sobre o meu primeiro orgullo (e todos os que viñeron despois) algo máis: desgañitarse con proclamas e reivindicacións e logo, escoitando as cancións que conformaban a nosa cultura, bailar coas mesmas persoas que camiñaran ó teu lado toda a tarde e se convertiron en amigues por unha noite. Lembro bailar Sobreviviré, no meu primeiro show drag, na mesma plaza na que dei o meu primeiro bico a unha muller e fomos increpadas por cinco rapaces dunha maneira que hoxe recoñezo violenta. Lembro os meus primeiros atrevementos a desfacerme das inseguridades na miña vestimenta grazas a esas persoas que enchían a praza da Pedra, cunha experiencia que eu envexaba, con todos os colores, estampados e formas posibles. Por unhas horas, o cántico era verdade: a rúa e a noite eran nosas. Non había carrozas nin postos de grandes marcas: mercabamos as pegatinas que os cartos nos permitían nos postos de Nós Mesmas e saiamos polos locais de sempre, que eran de ambiente por unha noite. Atestabamos eses locais a mesma xente que atestaramos a baixada de Urzaiz unhas horas antes, as mesmas persoas que nos emocionabamos coa lectura do manifesto, as mesmas persoas que sofríamos día a día cotas de violencia de diferentes niveis, todos eles inaguantables.
O 28 de xuño lembramos Stonewall, agradecemos ás mulleres trans, lesbianas, traballadoras sexuais e racializadas. O 28 de xuño lembramos unha revolta. Unha revolta que tivo lugar nunha discoteca. Nunha discoteca porque unha discoteca podía ser un lugar seguro, de reunión… Porque nas discotecas tamén tecemos lazos (e os rompemos). Porque hai artistes queer que ocupan esas discotecas noite tras noite, especialmente no mes de xuño, para que outres desfrutemos de vernos representades. Porque nelas existen protocolos para a nosa seguridade. Porque unha discoteca foi punto de ataque e de orixe da revolta polos nosos dereitos a un océano de distancia. Porque foi dende a porta dunha discoteca que un ladrillo volou cara un policía e hoxe estes non teñen cabida nas nosas festas. Os tempos son convulsos e confusos, pero non esquezamos iso: non teñen cabida. Estamos a festexar que nos enfrontamos a eles. Non hai opresión sen opresores. Non imos recluírnos nas discotecas, tampouco a renunciar a elas.
O Orgullo é unha reivindicación, é unha lembranza dunha loita histórica e da necesidade de continuarmos loita, pero tamén é o día ó ano no que multitude de persoas poñemos a roupa que queremos, maquillamos como queremos, bailamos como queremos, berramos canto queremos e voltamos a casa como queremos e alcanzamos a ilusión de que hai outra vida posible para nós. Unha vida na que os escenarios e as cancións das discotecas están cheas de persoas queer. Unha vida na que unha persoa coñecida representa unha potencial alianza e non un potencial risco. Unha vida na que o noso corpo é máis que un sistema de alerta. Penso que por isto tamén loitamos. Penso que renunciar a isto é renunciar ó obxectivo político último: unha vida na que a felicidade é posible. Aínda que cómpra poñer o corpo no centro da diana para alcanzala. Porque o placer tamén é un dereito que nos pertence.
Añadir comentario
Comentarios